Συντάκτης: Naya Tselepi

Κατηγορίες
Σύμβολα

Angelina

“Γιατί δεν είσαι η Αντζελίνα Τζολί;”

με ρώτησε έντονα όταν εγώ άπλωσα το χέρι μου για να του δώσω ένα σαπούνι, κατά τη διάρκεια μίας συλλογικής πρωτοβουλίας αλληλεγγύης που οργανώθηκε από την Κατάληψη του Μπινείου και το Εργατικό Κέντρο της Μυτιλήνης. Η πρωτοβουλία πραγματοποιήθηκε στις 21 Ιουνίου του 2015 προς τους διαμένοντες μετανάστες και πρόσφυγες στον τότε προσωρινό καταυλισμό στην περιοχή Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης. 

“Δυστυχώς ή ευτυχώς, φίλε μου, δεν είμαι η Αντζελίνα, αλλά γιατί το λες αυτό;” ρώτησα χωρίς να ξέρω ότι ακριβώς την προηγούμενη μέρα η ηθοποιός και πρέσβειρα καλή θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες είχε επισκεφτεί ένα προσφυγικό καταυλισμό στα Νοτιο-ανατολικά παράλια της Τουρκίας, στο Μardin, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Πρόσφυγα. 

“Θα μπορούσε, αντί να μου δίνει μόνον ένα σαπούνι όπως εσύ, να αλλάξει το βρεγμένο στρώμα και τη λασπωμένη σκηνή μου και να μου δώσει ένα καλύτερο μέρος για να μείνω.”

Την προηγουμένη, μου εξήγησε αργότερα, ένας φίλος του που έμενε στον καταυλισμό του Mardin παραπονέθηκε στην Αντζελίνα Τζολί για το κρεβάτι του και η ηθοποιός, ενεργώντας άμεσα, ζήτησε από τους υπεύθυνους να αντικατασταθεί, το οποίο και έγινε άμεσα.

Αφού μου είπε την ιστορία, πέταξε το σαπούνι που είχε στα χέρια διερωτόμενος με οργή “τι να το κάνω αυτό;” κι εγώ μασώντας τα λόγια μου κατέληξα σε ένα τραύλισμα -που δεν ξέρω καν αν άκουσε- “λυπάμαι που είμαι εγώ”.

 

Δεν γνωρίζω αν ο φίλος μου ήταν ακόμα στο νησί κάποιους μήνες αργότερα που η Αντζελίνα Τζολί επισκέφτηκε το hot spot της Μόριας (17.03.2016) και αν κατάφερε να της απευθύνει τα αιτήματά του. Το σίγουρο είναι ότι η ηθοποιός, σε μία συνάντηση που είχε με ΜΚΟ και φορείς του νησιού, δήλωσε απαισιόδοξη για το κατά πόσο θα μπορούσε να δοθεί μία άμεση απάντηση στη μεταναστευτική και προσφυγική κρίση. Επίσης, σε ερώτηση σχετικά με τις επιπτώσεις του ‘προσφυγικού’ στην οικονομία της Λέσβου και στην ανάγκη τόνωσης του τουρισμού, υποσχέθηκε πως θα έρθει για διακοπές με την οικογένειά της στο νησί.

Για τις σημειώσεις: η Αντζελίνα δεν επισκέφθηκε ποτέ το νησί έκτοτε και εγώ συνέχισα να μοιράζω σαπούνια.

Νάγια Τσελεπή
Δεκέμβριος 2019

[1] https://www.unhcr.org/news/press/2015/6/558595e96/unhcr-special-envoy-angelina-jolie-pitt-calls-action-world-refugee-day.html

[2] https://www.ekathimerini.com/207056/article/ekathimerini/news/day-two-angelina-jolie-on-lesvos

[3] https://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/koinonia/i-yposhesi-tis-angelina-jolie-gia-diakopes-sti-mytilini-den-elpizo

Φωτογραφία:
Lesvos news net, 17.3.16, https://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/koinonia/i-yposhesi-tis-angelina-jolie-ga-diakopes-sti-mytilini-den-elpizo
Σύμβολα
Κατηγορίες
Αντιστάσεις

‘Αόρατες γυναίκες’

Για κάθε Φεριντέ στη Μόρια που μιλάει και η φωνή της δεν ακούγεται,

για κάθε Ελένη στη Μυτιλήνη της οποίας η ζωή αγνοείται, 

για κάθε γυναίκα στον κόσμο που προσπαθεί να βρει έναν τόπο.

Εμείς, οι γυναίκες ουρλιάζουμε για ελευθερία 

μα μας αποσιωπούν με κάθε μορφή βίας.

Κουραστήκαμε να κρυβόμαστε,

Κουραστήκαμε να φοβόμαστε, 

για τα σώματά μας, τα παιδιά μας.

Κουραστήκαμε να ακούμε για ακόμα μια γυναικοκτονία,

Από τους άντρες μέχρι την πατριαρχία

Από τα αφεντικά μέχρι τον καπιταλισμό.

Αδελφές μας, 

ήρθε η ώρα οι φωνές μας να ακουστούν

ήρθε η ώρα να αγωνιστούμε & 

να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας.

Για την κάθε μία σ’ αυτόν τον κόσμο,

για όλες μας, 

Για τη ζωή!

Viva!

(Μανιφέστο των Αόρατων Γυναικών)

Οι ‘Αόρατες Γυναίκες’ είναι μια πρωτοβουλία που ξεπήδησε από την ερευνητική ομάδα ‘Αόρατες Πόλεις’ του Τμήματος Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, η οποία περιλαμβάνει γυναίκες που κατοικούν ή διέρχονται από τη Λέσβο (πολλές από αυτές δεν είναι πλέον στο νησί). 

Αρχικός σκοπός της ήταν να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των Γυναικών Ζαπατίστας για την Δεύτερη Διεθνή Συνάντηση Γυναικών που αγωνίζονται στην Τσιάπας, στο Μεξικό στις αρχές Δεκέμβρη του 2019. Αποφασίστηκε να σταλεί ένα video που θα καταγράφει τον λόγο των γυναικών που έχουν περάσει ή ζουν εγκλωβισμένες στο hot spot της Μόριας καθώς και τις δράσεις τους κατά της γυναικοκτονίας στα νησιά του Αιγαίου.

Στο πλαίσιο της υλοποίησης του video, πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις στις οποίες συζητήθηκε το κάλεσμα των ζαπατίστας, μία δράση συλλογής φωνών, εικόνων και θεατρικών προτάσεων και μία δράση κοινής δημιουργίας μωσαϊκού-τοιχογραφίας, σε συνεργασία με το εργαστήριο επανάχρησης του Μοsaik[1]. Η διαδικασία της επανάχρησης υλικών που φαινομενικά θεωρούνται απόβλητα, πέρα από ότι καλύπτει πραγματικές ανάγκες στο νησί, έχει και συμβολικό χαρακτήρα καθώς ‘απόβλητες’ θεωρούνται και πολλές ανθρώπινες ζωές σε αυτό. Ως εκ τούτου, η αλλαγή της σημασίας των υλικών μέσα από την επανάχρησή τους καθίσταται ανάλογη της ορατοποίησης  γυναικών από κάθε γωνιά του πλανήτη. 

Το video ετοιμάστηκε και ταξίδεψε διαδικτυακά στην πόλη του Μεξικού όπου το παρέλαβε η ομάδα των Geobrujas η οποία, μέσα από ένα κομβόι 400 γυναικών σε ένα ταξίδι 22 ωρών μέχρι τη ζούγκλα της Λακαντόνα, το παρέδωσε στις ζαπατίστριες[2]. Το video έγινε αφορμή για το άνοιγμα μιας διόδου επικοινωνίας με φεμινιστικές συλλογικότητες του Μεξικού, διαδικασία που είναι ακόμα σε εξέλιξη.

Βιολέτα Δημητρακοπούλου & Νάγια Τσελεπή
Δεκέμβριος 2019

[1] https://lesvosmosaik.org/what-we-do/classes-2-2/

[2] O εναρκτήριος λόγος των γυναικών Ζαπατίστας στην έναρξη της 2ης Διεθνούς Συνάντησης των Γυναικών που αγωνίζονται σε διάφορες γλώσσες εδώ.

Φωτογραφίες:
Βιολέτα Δημητρακοπούλου
ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Κατηγορίες
Αντιστάσεις

Αλληλεγγύη, αντι-φασιστικοί αγώνες & Covid-19

14 Μαρτίου 2020, πρώτη μέρα μετά την ανακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης για κλείσιμο καταστημάτων συνάθροισης και για ριζική αλλαγή του τρόπου που επικοινωνούμε, αλλά η πλατεία Σαπφούς στο κέντρο της Μυτιλήνης ήταν γεμάτη από κόσμο. Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες από την Ελλάδα και πολλές χώρες της Ευρώπης συγκεντρώθηκαν για να υποστηρίξουν το κάλεσμα της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας Λέσβου Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης για:

“-να δηλώσουμε έμπρακτα την αντίθεσή μας στον εκφασισμό της κοινωνίας του νησιού -και σε κάθε μορφή φασισμού & εθνικισμού- και να στείλουμε φασίστες και νεοναζί πίσω στις τρύπες τους

-να ενώσουμε τις φωνές μας υπέρ των ανοιχτών συνόρων, της ελεύθερης μετακίνησης στις χώρες της Ευρώπης και κατά της παράνομης διακίνησης ανθρώπων”.

Η συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκαν το πρωί του Σαββάτου κάνοντας μία διαδρομή μέσα από γειτονιές και το εμπορικό κέντρο της Μυτιλήνης, την προκυμαία, το  κτίριο της Περιφέρειας, το λιμάνι και τα δικαστήρια.

Οι δράσεις σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως και -ως επί το πλείστον- αρκετά κριτικά, με χαρακτηριστικό το άρθρο τοπικής εφημερίδας με τίτλο ‘H πιο επικίνδυνη ανοησία της χρονιάς έγινε σήμερα στη Μυτιλήνη!’[2]. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να δει κανείς τις κριτικές που ασκήθηκαν όχι από αυτούς/ες που ούτως ή άλλως θα το έκαναν αλλά “από ανθρώπους οι οποίοι θα στήριζαν τις πορείες αν δεν υπήρχε το ζήτημα του κορωναϊού, δηλαδή από συντρόφους και συντρόφισσες αυτού του αγώνα.” (βλ. σχετικό άρθρο του Ηλία Πιστικού)[3]. 

Ως απάντηση στις κριτικές αυτές, η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Λέσβου Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης τοποθετήθηκε άμεσα με κείμενο με τίτλο ‘Σχετικά με την πορεία του Σαββάτου 14/3 (Μυτιλήνη) ή Περί κοινωνικής ευθύνης’. 

“Για όλους αυτούς τους λόγους και με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά βγήκαμε στον δρόμο ενάντια στον γενικευμένο φόβο που τρέφει όλων των ειδών τους ‘φασισμούς’ απέναντι στο διαφορετικό. Υποσχόμαστε, όταν τελειώσει η επιδημία, να ξαναβγούμε και να είμαστε χιλιάδες.”

Nάγια Τσελεπή
Μάρτιος 2020

[1] https://www.tovima.gr/2020/03/13/society/koronoios-kleinoun-ola-ta-emporika-katastimata-sta-190-ta-krousmata/

[2] https://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/koinonia/h-pio-epikindyni-anoisia-tis-hronias-egine-simera-sti-mytilini

[3] https://info-war.gr/menoumespiti-i-menoumemoria-toy-ilia-pistikoy/

Φωτογραφίες:
1,2,3,4,7 από Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Λέσβου & 5,6 από Νάγια Τσελεπή
ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Κατηγορίες
Αντιστάσεις

Ξενοφοβιός

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης και πορείας αλληλεγγύης της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας Λέσβου Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 14 Μαρτίου 2020 στη Μυτιλήνη μοιράστηκαν στους αλληλέγγυους μάσκες με το χαρακτηριστικό ΧΕΝΟPHOBIA καθώς και flyer -προς περαιτέρω διαμοιρασμό- στα ελληνικά και τα αγγλικά, με τίτλο ‘ΞΕΝΟΦΟΒΙΟΣ’ και ‘ΧENOPHOBIA VIRUS’ αντίστοιχα. Ήταν η πρώτη μέρα μετά την ανακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης για κλείσιμο καταστημάτων συνάθροισης και για ριζική αλλαγή του τρόπου που επικοινωνούμε οπότε το συγκεκριμένο κείμενο σχολίαζε με πολύ εύστοχο και καυστικό τρόπο τις ‘αόρατες’ διαστάσεις ενός ιού που συνιστά μεγαλύτερο κίνδυνο απ’ ότι ο αντίστοιχος του κορωναϊού, αυτού της ξενοφοβίας.

“Ο Ξενοφοβιός (xenovid 20) είναι μια εξαιρετικά ιογενής λοίμωξη που εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλο τον κόσμο. Παρόλο που είναι ακόμα άγνωστο πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο νέος ιός την περασμένη εβδομάδα αναφέρθηκαν αρκετοί θάνατοι, μεταξύ των οποίων και ένα παιδί δύο ετών. Μείνετε ενημερωμένοι/ες και λάβετε τα κατάλληλα μέτρα για να αποφύγετε μια κρίση στην περιοχή σας!

Βασικά Συμπτώματα:

  • Εμπύρετη απέχθεια προς τους ξένους
  • Αιφνίδιες ρατσιστικές εξάρσεις
  • Ισλαμοφοβικά σχόλια ή σκέψεις
  • Εθνικιστικές ιδέες ή/και ξαφνική έλξη προς τις εθνικές σημαίες
  • Παραληρήματα ανωτερότητας έναντι άλλων

Μετάδοση

Ο ιός μεταδίδεται συνήθως μέσω του διαδικτύου και των προσωπικών επαφών. Ο συνηθέστερος τρόπος μετάδοσης του είναι η επαφή με: fake news, φασίστες, ακτοφύλακες, FRONTEX, αστυνομικούς, θρησκευτικούς ηγέτες και κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ο ιός εντοπίζεται πολύ συχνά στις εθνικές σημαίες. 

Πως να προστατεύσετε τον εαυτό σας

  • Αποφύγετε οποιαδήποτε επαφή ή συσχέτιση με ακτοφύλακες, FRONTEX και μπάτσους
  • Αποφύγετε τις διαδηλώσεις που διοργανώνουν οι δημοτικές – περιφερειακές αρχές
  • Οι επισκέπτες νεοναζί πρέπει να απομονωθούν αμέσως και να τεθούν σε καραντίνα
  • Έχει αποδειχθεί ότι η εντατική επαφή με ξένους ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες μόλυνσης
  • Αποφύγετε τις βασικότερες περιοχές λοίμωξης όπως: τα πλοία FRONTEX, το μπαρ Hacienda και τα μπλόκα κοντά στο εργοστάσιο της Δ.Ε.Η. και στο χωριό Μόρια
  • Να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί/ες με τις υπεραπλουστευμένες απαντήσεις σε σύνθετες ερωτήσεις.”

Νάγια Τσελεπή
Μάρτιος 2020

[1] https://www.tovima.gr/2020/03/13/society/koronoios-kleinoun-ola-ta-emporika-katastimata-sta-190-ta-krousmata/

Φωτογραφίες: Νάγια Τσελεπή
ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Κατηγορίες
Αντιστάσεις

#All Women Against Moria

Στην καθημερινότητα των γυναικών και των κοριτσιών του hot spot της Μόριας κυριαρχεί αδυσώπητη ανασφάλεια. Σε ένα κέντρο κράτησης όπου η χωρητικότητα είναι για 3.000 άτομα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Απρίλιος 2020) διαμένουν πάνω από 20.000 άνθρωποι. Ακόμα περισσότερο για τις γυναίκες, η κατάσταση αυτή επιτείνει την ανασφάλειά τους καθώς οι περισσότερες είναι θύματα διαφορετικών τύπων βίας, συμπεριλαμβανομένου του βιασμού. Η βία αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη για τις ίδιες καθώς τις περισσότερες φορές την υφίσταντο στις χώρες απ’ όπου προέρχονταν, κατά την διάρκεια της μετακίνησής τους προς την Ευρώπη και μέσα στο hot spot επιτείνεται σε μεγάλο βαθμό. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η ανάγκη οι γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες να στεγάζονται στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους, τα ‘safe-space’ γυναικών. Δυστυχώς, οι χώροι αυτοί είναι ελάχιστοι και υπερπληθείς, οπότε πολύ συχνά οι μόνες γυναίκες αναγκάζονται να μείνουν σε σκηνές που τοποθετούνται σε περιοχές με αντρικό πληθυσμό, γεγονός που κάνει την επιβίωσή τους πολύ δύσκολη.

Γι’ αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν καθημερινά στο hot spot της Μόριας αλλά για τις αιτήσεις ασύλου που όλο και καθυστερούν εκατοντάδες γυναίκες μετανάστριες-προσφύγισσες έκαναν πορεία και διαδήλωση στις 30 Ιανουαρίου του 2020 από τη Μόρια μέχρι τη Μυτιλήνη. To κεντρικό σύνθημα των γυναικών κατά την διάρκεια της πορείας ήταν ‘η Μόρια είναι η κόλαση των γυναικών’ το οποίο υποστηρίχθηκε από αλληλέγγυους/ες στα social media με το το #AllWomenAgainstMoria και το ‘κάθε ανοχή για τις συνθήκες στην Μόρια και τον γεωγραφικό περιορισμό των αιτούντων άσυλο στα νησιά είναι εγκληματική’.

Οι φωνές τους ήταν πολύ δυνατές[1] και δεν τις σταμάτησαν ούτε η καταρρακτώδης βροχή, ούτε οι ασπίδες των ένστολων των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας.

 

Οι μαρτυρίες των ίδιων των γυναικών σε συνομιλίες και συνεντεύξεις που πήρε η μία από τις γράφουσες είναι χαρακτηριστικές:

“Η Μόρια δεν είναι Ευρώπη. Η Μόρια είναι ένα μέρος χειρότερο από το Αφγανιστάν. Εμείς, οι γυναίκες δεν είμαστε ασφαλείς στη Μόρια. Στη Μόρια οι άνθρωποι σκοτώνονται. Μας συμπεριφέρονται χειρότερα και από σκυλιά. Απαιτούμε από τα Ηνωμένα Έθνη να μας βοηθήσουν. Η Μόρια δεν είναι Ευρώπη. Η Μόρια δεν είναι ασφαλές μέρος και οι νέοι, νέες αυτοκτονούν για να τελειώσουν τις ζωές τους. Ζητάμε δικαιοσύνη!”

“Θέλουμε δικαιοσύνη, θέλουμε ελευθερία. Όταν έπρεπε να περάσουμε τη θάλασσα καταλάβαμε ότι μπορεί να πνιγούμε, αλλά δεχτήκαμε αυτό το ρίσκο για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Δυστυχώς είναι χειρότερα και από το Αφγανιστάν, δεν νιώθουμε ασφαλείς στο στρατόπεδο της Μόριας, υποφέρουμε από τις συνθήκες που υπάρχουν στη Μόρια. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ούτε και με την ίδια την κόλαση την κατάσταση που έχουμε στη Μόρια….”.

“Βάλαμε τις ζωές μας σε κίνδυνο. Βάλαμε τις ζωές μας σε κίνδυνο όταν μπήκαμε στις πλαστικές βάρκες ενώ γνωρίζαμε ότι υπάρχει η πιθανότητα να μην φτάσουμε ζωντανές/οι στην Ελλάδα. Γιατί η Ελλάδα μας φυλακίζει; Η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι χειρότερη και από το Αφγανιστάν. Ζητάμε δικαιοσύνη! Ήρθαμε εδώ για ζήσουμε και γι’ αυτό βάλαμε τις ζωές μας σε κίνδυνο αρκετές φορές”.

“Δεν ζητάμε τίποτα άλλο από εσάς, πέρα από ελευθερία, απλά αφήστε μας να φύγουμε για τα παιδιά μας. Έχουμε επιβιώσει από πολύ άσχημες καταστάσεις. Αφήστε τα παιδιά μας να έχουν μια ήρεμη ζωή. Γιατί δεν δείχνετε λίγο έλεος σε εμάς; Γιατί κανείς δεν μας ακούει; Γιατί δεν θέλετε να μας ακούσετε; Γιατί δεν καταλαβαίνετε; Βάλαμε τις ζωές μας σε κίνδυνο για να φτάσουμε επιτέλους εδώ και εσείς μας απελαύνετε”.

Οι γυναίκες μετανάστριες ουρλιάζουν για ελευθερία, ήρθε η ώρα οι φωνές τους να ακουστούν, οι ‘αόρατες’ γυναίκες να γίνουν ορατές.

 

Βιολέτα Δημητρακοπούλου & Nάγια Τσελεπή
Απρίλιος 2020

[1] https://www.facebook.com/pikpalesvos/videos/vb.1650025878606170/219273879103901/?type=2&theater

Φωτογραφίες:
photo 1: Νατάσα Παπανικολάου, https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2678746445527723&set=a.369280483141009&type=3&theater 
photo 2 & 3: Lesvos Solidarity Pikpa, All Women Against Moria, https://www.facebook.com/pg/pikpalesvos/photos/?tab=album&album_id=2555028444772571&__tn__=-UCH-R 
photo 4, 5 & 6:  Βιολέτα Δημητρακοπούλου
ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Κατηγορίες
Άτλας

“Αυτός δεν είναι άλλος ένας ιστότοπος”: Το ‘assemblage’ του Άτλαντα μετανάστευσης της Λέσβου

Κλείστε τώρα τη Mόρια!

Απο-θυματοποιήστε τους και δώστε τους χαρτιά

Ασφαλές πέρασμα

Ανοιχτές κοινότητες

Κοινή ζωή μαζί

Καταστρέψτε τους φράκτες, τα στρατόπεδα, τους διαχωρισμούς

Το πάθος για την ελευθερία είναι ισχυρότερο από κάθε κελί φυλακής (και σύνορα)

Είμαστε όλοι άνθρωποι

Χωρίς σύνορα, χωρίς έθνη!

 

Μερικές από τις λέξεις, τα γράμματα και τα σχέδια που προέκυψαν από τα εργαστήρια ανα-χαρτογράφησης που πραγματοποιήθηκαν στη Λέσβο, κατά τα έτη 2018-2019. Τα εργαστήρια απευθύνονταν σε πολλούς ανθρώπους: μαθητές, ερευνητές, ακαδημαϊκους, εκπαιδευτικούς, βοηθούς, εθελοντές, μετανάστες, πρόσφυγες και ντόπιους για να χαρτογραφήσουν τις κοινές τους αντιλήψεις και φαντασίες για την προσφυγική κρίση.

 

 Εικόνες από τα εργαστήρια ανα-χαρτογραφήσεων που πραγματοποιήθηκαν στην Μυτιλήνη το 2018 και το 2019.
Φωτογραφίες: Νάγια Τσελεπή, Άννα Καραστάθη 

 

Η σειρά των εργαστηρίων αντιπαραθέτει, συγκρίνει και αναλύει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τουμακροπολιτικού επιπέδου και των μικροπολιτικών της καθημερινής ζωής. Συγκεκριμένα, στο πλαίσιοτων ατομικών ενεργειών, χρησιμοποιούμε το λεξιλόγιο των Deleuze και Guattari σχετικά με το ανυπόφορο και το ανεπαίσθητο (Deleuze και Guattari, 1994), προκειμένου να κατανοήσουμε και να συμπεριλάβουμε τη σύγχρονη «απαρατήρητη πολιτική» (Παπαδόπουλος, 2008), που εμπλουτίζει αντιλήψεις και αναπαραστάσεις πολιτικών σχέσεων και ενεργειών σε σύγχρονα περιβάλλοντα διακυβέρνησης.

 

Με αυτά, αναφερόμαστε στις κοινωνικές δυνάμεις που απομακρύνονται από τα υφιστάμενα μέτρα και καθεστώτα παρακολούθησης και ελέγχου και οι οποίες προσπαθούν να μεταμορφώσουν την πραγματικότητα όχι μόνο με διαλεκτικούς αλλά και με απτούς και υλικούς τρόπους. Επιπλέον, τέτοιες «μικρές ρωγμές» ούτε έχουν ως στόχο «έναν άλλο κόσμο έξω από τον καπιταλισμό» ούτε «να καταστρέψουν τον καπιταλισμό μέσω μιας οργανωμένης επίθεσης». Αντίθετα, στοχεύουν στη δημιουργία σχέσεων και δράσεων που δεν αναπαράγουν σχέσεις καπιταλιστικής εξουσίας (Holloway, 2010) και να αναδιαμορφώσουν την πολιτική ευρύτερα με παράλληλους και ανεπαίσθητους τρόπους (Isin, 2002a, 2002b).

 

Ως αποτέλεσμα αυτών, ο άτλαντας μετανάστευσης της Λέσβου που δημιουργήθηκε από την ερευνητική μας ομάδα με βάση τη φιλοσοφία του assemblage, ανοίγει έναν κοινό εικονικό χώρο για πολλές πειραματικές ιδέες, παραστάσεις, πρακτικές και πράξεις που έχουν τη δυνατότητα να διαταράξουν την πολιτική της εκπροσώπησης, τα σύνορα και το καθεστώς του ελέγχου.

 

ΑΝΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ
χώρους, ανθρώπους και πληθυσμούς, κινήσεις και μεταναστεύσεις, σύνορα και σημεία, αλληλεγγύηκαι αντίσταση, καθημερινή ζωή και όνειρα …

«ΚΡΙΣΗ»
ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά και ως κατάσταση ανάδυσης 

Το ΓΕΩΤΡΑΥΜΑ
ως ο πόνος της γης, της φύσης, των υλικών, των σωμάτων… ως ο πόνος της γης, της φύσης, των υλικών, των σωμάτων…

ΣΥΜΒΟΛΑ
και το συμβολικό κεφάλαιο των αναπαραστάσεων

ΓΡΑΦΕΣ ΣΕ ΤΟΙΧΟΥΣ 
από τους τοίχους ως σύνορα στη χρἠση των τοίχων ως καμβά

ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ
ως κριτικά σχόλια, εμπορεύματα και αντίσταση

ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ
του «πραγματικά» όψιμου καπιταλισμού

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ 
του ανείπωτου, του ανύπαρκτου, του αόρατου

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ
ως βασική διαδικασία αναπαραγωγής ζωής

ΚΟΙΝΟΙ ΧΩΡΟΙ
ως οι κοινές πρακτικές και πράξεις που έρχονται μετά την «ορατότητα»

αυτός είναι  ο «ΑΤΛΑΣ» μας,  
ένα σύμπαν ιδεών, αναπαραστάσεων, πρακτικών, πράξεων, αντιφάσεων…

όλα μαζί σε μία διαδικασία για να πάρουν μορφή…[2]

 

 

Εικόνα από την κεντρική σελίδα του ‘Lesvos Migration Atlas’,
https://lesvosatlas.net/

 

Ο «Άτλας» μας είναι μια διαδικασία σύλληψης, γραφής και εκπροσώπησης πολλαπλών στιγμιοτύπων και διαδικασιών στο χώρο και στο χρόνο. Συγκινητικές ιστορίες, αφηγήσεις και φαντασίες για τη λεγόμενη «προσφυγική κρίση»· έργα τέχνης στους τοίχους και στους δρόμους· καθημερινή ζωή τοπικού, μεταναστευτικού και προσφυγικού πληθυσμού σε διάφορους χώρους της Λέσβου, από το hotspot της Μόριας στους κοινούς χώρους διαβίωσης και αγώνων, ένα σύνολο συνεχώς κινούμενων και αναδυόμενων πρακτικών και καταστάσεων που φαίνονται πάντα αδύνατα μέχρι να ολοκληρωθούν…

 

dig
Μήνυμα σε διάδρομο του ‘One Happy Family’ στη Λέσβο.
Φωτογραφία: Νάγια Τσελεπή, Νοέμβριος 2018
Κολάζ από φωτογραφίες που παρουσιάζονται στις αναρτήσεις του lesvosatlas.net
Νάγια Τσελεπή, Ορέστης Πάγκαλος, Κρίστη Πετροπούλου, Μυρτώ Τσιλιμπουνίδη
Μάιος 2020

Παραπομπές

[1]www.lesvosatlas.net

[2]Απόσπασμα από ημερολόγιο έρευνας, Νοέμβριος 2019.

Artworks
Κατηγορίες
Κοινο(ποιήσεις)

Humade Crafts Workshop & ‘το ταξίδι της Parisa’

Το project Humade Crafts Workshop[1] αποτελεί μέρος της Μ.Κ.Ο Αλληλεγγύης Λέσβου. Στεγάζεται στον χώρο του Mosaik Support Centre[2] στο κέντρο της Μυτιλήνης. Το εργαστήριο ξεκίνησε την δράση του το 2017, η οποία είναι δωρεάν για όλους και όλες, προσφυγές και ντόπιους. Στόχος του είναι η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση του κοινού δια μέσου της τέχνης της επανάχρησης/χρησιμοποίησης. Βασική προϋπόθεση είναι η παροχή ενός χώρου φιλικού οπού οι συμμετέχοντες/ουσες να νιώθουν άνετα κι ελεύθερα να δημιουργήσουν. πειραματιζόμενοι/ες με διαφορετικά υλικά που για πολλούς φαντάζουν άχρηστα. Πολύ σημαντικό είναι ότι στη διαδικασία δημιουργίας, έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν ατομικά ή συλλογικά project καθώς και τα υλικά με τα οποία θα ασχοληθούν. Την ίδια στιγμή, η διαδικασία της επανάχρησης, πέρα από ότι συνδέεται με την ανακύκλωση και την κλιματική αλλαγή, καλύπτει άμεσες ανάγκες, καθώς στο νησί υπάρχουν πολλά υλικά που θεωρούνται απόβλητα. Την ίδια στιγμή αποκτά και συμβολικό χαρακτήρα καθώς ‘απόβλητες’ θεωρούνται και πολλές ανθρώπινες ζωές σε αυτό. Ως εκ τούτου, η αλλαγή της σημασίας των υλικών μέσα από την επανάχρησή τους καθίσταται ανάλογη της ορατοποίησης των ανθρώπων που συμμετέχουν στο εργαστήριο.

Ένα από τα πολλά πρόσωπα που συμμετείχαν ήταν και η Parisa, μια 16χρονη πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, η οποία βρίσκονταν με τα αδέρφια της στη Λέσβο, 1 χρόνο και 8 μήνες, περιμένοντας να φύγουν για Γερμανία να συναντήσουν την μητέρα τους. “Η Parisa ήταν μια ιδιαίτερα καλλιτεχνική και επαναστατική φυσιογνωμία με την οποία αγαπηθήκαμε εξ αρχής”, σχολιάζει η Γιούλα, συντονίστρια και εμψυχώτρια του εργαστηρίου. “Της άρεσε να ζωγραφίζει, ερχόταν ακόμη και σε ώρες που τα μαθήματα είχαν τελειώσει κι απολαμβάναμε η μια την συντροφιά της άλλης κάνοντας τέχνη. Ανήσυχο πνεύμα κι ευαίσθητη ψύχη. Στο Humade, ερχόταν περίπου 1 χρόνο κι  όπως η ίδια μου αποκάλυψε, η εμπειρία της εκεί την έκανε να πιστέψει τον εαυτό της και να νιώσει πάλι χαρούμενη!”.

“Σχεδίασε λοιπόν ένα έργο το οποίο συμβολίζει το ταξίδι της από το Αφγανιστάν έως την Λέσβο. Ήταν πολύ συγκινητική τόσο η αφήγηση της όσο και η απεικόνιση της ιστορίας με χρώματα και υλικά.”

Έφτασε η μέρα που μάθαμε ότι η Parisa θα έφευγε τελικά για Γερμανία. “Περίεργη στιγμή, “δεν ξέραμε πώς να αντιδράσουμε, με χαρά ή λύπη” σημειώνει η Γιούλα. “Τότε μου ήρθε μια ιδέα! Της πρότεινα να ζωγραφίσει κάτι σε ένα τοίχο στην αυλή του  εργαστηρίου, έτσι θα έμενε μαζί μας πάντα μέσα από την τέχνη της. Της άρεσε η ιδέα αλλά μου αντιπρότεινε πως θα ήταν καλύτερο να κάνουμε κάτι μαζί. Έτσι σκεφτήκαμε να βγάλει αυτή το σχέδιο και κάποια κομμάτια της τοιχογραφίας. Θα ήταν κολλάζ από φαινομενικά άχρηστα υλικά που θα έβαζα εγώ και κάποια ζωγραφική από την ίδια. Ενθουσιάστηκα! Εκεί ξεκίνησε το brainstorming.”

“Μετά από λίγο καιρό η Parisa έφυγε αλλά ‘το ταξίδι της’ δεν είχε τελειώσει ακόμη. Έτσι σκέφτηκα να το συνεχίσω αλλά όχι μονή μου…”

“Γυναίκες διαφορετικών εθνικοτήτων έπαιρναν μέρος στη συνέχιση ‘του ταξιδιού’ για τους επόμενους 6 μήνες. Γυναίκες με διαφορετικές ιστορίες αλλά με κοινό όραμα. Γυναίκες αλληλέγγυες. Η καθεμιά έβαζε το προσωπικό της ταλέντο και στυλ, ακολουθώντας πάντα την βασική ιδέα της ιστορίας.”

“Με αφορμή λοιπόν το κάλεσμα των ζαπατιστας για μια συλλογική δράση τέχνη που θα συμμετείχε στο καθιερωμένο τους φεστιβάλ Comparte, συνεργαστήκαμε με τις Αόρατες Γυναίκες[3]. Μαζί τους συνεχίσαμε και σχεδόν ολοκληρώσαμε ‘το ταξίδι’ που έφτασε μέχρι το Μεξικό, την ζούγκλα της Λακαντόνα και από εκεί τις αγωνιζόμενες γυναίκες σε όλον τον κόσμο”.

‘Το ταξίδι της Parisa’ ξεκίνησε με πολύ αγάπη, σε μία προσπάθεια αναπαράστασης της ζωής και του οράματος μιας έφηβης που στην πορεία του ενώθηκε με τα αντίστοιχα πολλών ακόμα γυναικών. Η όλη πορεία του αποδεικνύει πως η τέχνη επενεργεί θεραπευτικά και ακόμα περισσότερο μέσα σε ομάδες.

Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στο project είχαν έντονο συμβολισμό: τα κομμάτια από σωσίβια υπενθυμίζουν το καθεστώς επικινδυνότητας υπό το οποίο μετακινήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι, τα κομμάτια λάστιχου από βάρκες που κόπηκαν την επισφάλεια των ζωών τους, τα κουμπιά από ρούχα τα όσα ‘αφέθηκαν’ πίσω προκειμένου την επιβίωση τους, οι σφραγίδες την αργή διαδικασία για την απόκτηση ασύλου κ.ο.κ.. Η διαδικασία μεταμόρφωσης όλων αυτών σε κάτι όμορφο αποτελεί μία θεραπευτική διαδικασία που μετασχηματίζει μια δυσάρεστη εμπειρία σε θετική.

Την ίδια στιγμή, η αλλαγή της σημασίας των υλικών μέσα από την επανάχρησή τους ‘ορατοποίησε’ τις γυναίκες του εργαστηρίου και ενδυνάμωσε όσες ζουν υπό την ιδέα του ‘απόβλητου’. Όπως ειπώθηκε και σ’ ένα από τα εργαστήρια “είναι σαν να λες σε αυτούς που καταληστεύουν τους λαούς, προκαλούν τους πολέμους και εμποδίζουν τους ανθρώπους να μετακινηθούν ότι αυτά που εσείς θεωρείτε απόβλητα είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο και ότι μπορούμε να το αποδείξουμε με ένα έργο τέχνης”.

Το έργο αποτελεί μία συλλογική διαδικασία στην οποία -εκτός από την ίδια την Parisa- γυναίκες που την είχαν γνωρίσει έβαλαν την πινελιά τους, γυναίκες που δεν την γνωρίσαν ενωθήκαν μαζί της μέσα από το project και γυναίκες που ποτέ δεν έμαθαν γι’ αυτήν απέκτησαν ένα έναυσμα δημιουργικότητας και ορατοποίησης. ‘Το ταξίδι της Parisa’ θα συνεχίζει όσο υπάρχουν γυναίκες -που ίσως φαντάζουν ‘αόρατες’- αλλά βρίσκονται ανάμεσά μας σε διαφορετικά σημεία αυτού του κόσμου, που συνεχίζουν να ονειρεύονται, να μοιράζονται και να αγωνίζονται για μία καλύτερη ζωή!

Γιούλα Κουτσουμπού & Nάγια Τσελεπή
Μάρτιος 2020

[1] https://lesvosmosaik.org/what-we-do/classes-2-2/

[2] https://lesvosmosaik.org/el/καλωσ-ηλθατε/

[3] Οι ‘Αόρατες Γυναίκες’ είναι μια πρωτοβουλία που ξεπήδησε από την ερευνητική ομάδα ‘Αόρατες Πόλεις’ του Τμ. Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, βλ. περισσότερα στο post ‘Αόρατες Γυναίκες’ στην κατηγορία Resistances.

References:

https://lesvosmosaik.org/what-we-do/classes-2-2/ 

https://www.facebook.com/pg/Metamorfoseto/posts/

Φωτογραφίες:
1, 4, 5: Νάγια Τσελεπή, Οκτώβριος – Νοέμβριος 2019
2, 3, 6, 7:  Γιούλα Κουτσουμπού, Οκτώβριος – Mάρτιος 2020
ΚΟΙΝΟ(ΠΟΙΗΣΕΙΣ)
Κατηγορίες
Γεωτραύμα

‘One happy night’

Bράδυ Σαββάτου 7 Μαρτίου 2020, ‘άγνωστοι’ έβαλαν φωτιά στις εγκαταστάσεις του ‘One Happy Family’, ένα ανοιχτό κέντρο υποστήριξης προσφύγων και μεταναστών, έξω από τη Μυτιλήνη. 

Το Οne Happy Family, από το καλοκαίρι του 2017 που δημιουργήθηκε, αποτελεί έναν ανθρώπινο χώρο συνάντησης, χαλάρωσης και εκμάθησης για πρόσφυγες και μετανάστες που διαμένουν στη Λέσβο -στο hotspot της Μόριας, στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ ή/και σε διαμερίσματα της Μυτιλήνης. Οι υπηρεσίες που παρέχει είναι σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χώρος ξεκούρασης και ψυχαγωγίας, απασχόληση παιδιών και εκπαίδευση. Ορισμένα από τα επιμέρους projects που τρέχει είναι: η κουζίνα, η τραπεζαρία, το ιατρικό κέντρο, το καφέ, το cyber καφέ, ο κινηματογράφος, τα video games, το κομμωτήριο, το εκπαιδευτικό κέντρο, η βιβλιοθήκη, η τράπεζα, το κατάστημα, ο κήπος, το θερμοκήπιο, το γυμναστήριο, τα αθλητικά γήπεδα, τα μαθήματα μουσικής, η yoga, η παιδική χαρά, η ‘φωλιά’ των μικρών παιδιών και το safe-space για τις γυναίκες[1]. Αυτή η πληθώρα υπηρεσιών και δραστηριοτήτων καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό τα κενά που έχουν προκύψει από την ανεπαρκή ανθρωπιστική βοήθεια και την απουσία της κυβερνητικής παρέμβασης, γενικότερα, στην Ελλάδα και, πιο συγκεκριμένα, στη Λέσβο.

Συγκεκριμένη αναφορά πρέπει να γίνει στο ‘Σχολείο της Ειρήνης’ (‘School of Peace’) που τα τελευταία τρία χρόνια παρείχε καθημερινά πρρόσβαση στην εκπαίδευση σε παιδιά και ενήλικες. Από τον Φεβρουάριο του 2017 αποτελούσε το σπίτι για περισσότερο από 4.000 παιδιά που πέρασαν από το νησί.

Η φωτιά στο One Happy Family δεν ήταν τυχαία. Το Αστυνομικό Τμήμα της Μυτιλήνης δημοσιοποίησε δελτίο τύπου που αναφέρει ότι ήταν οργανωμένος εμπρησμός[2]. Αυτό το περιστατικό μίσους αποτελεί, σύμφωνα με τους δημιουργούς και συντελεστές του, “μια επίθεση στο οικοδόμημα της αλληλεγγύης”[3]. Καίγοντας ένα σχολείο και ένα κοινοτικό κέντρο δεν σημαίνει ότι καταστρέφονται απλά ορισμένα κτίρια αλλά ένας τόπος που εξασφαλίζει τα βασικά και αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα, ένας χώρος μάθησης, έκφρασης, δημιουργικότητας, ένας χώρος ελευθερίας.

Ο εμπρησμός έλαβε χώρα εν μέσω μιας περιόδου με δραματική κλιμάκωση της βίας σε πρόσφυγες, εθελοντές, δημοσιογράφους και ντόπιους αλληλέγγυους, τόσο από θεσμικά όργανα της τάξης όσο και από γκρουπ ακροδεξιών εξτρεμιστών. Και αυτό ως αποκύημα πολιτικών των τελευταίων χρόνων που έχουν οδηγήσει τα νησιά του Αιγαίου, τα σύνορα της Βόρειας Ελλάδας και όλη την Ελλάδα σε επείγουσα κατάσταση: χιλιάδες άνθρωποι παγιδευμένοι σε άθλιες συνθήκες στο hotspot της Μόριας, πολλοί ακόμη σε άλλα νησιά, μία διαρκής καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διακοπή του δικαιώματος για αίτηση ασύλου στην Ελλάδα, παράνομα push-back και διά της βίας παρεμπόδιση ανθρώπων στην προσπάθειά τους να διασχίσουν τα σύνορα, είναι ορισμένα μόνο από αυτά που περιγράφουν την κατάσταση του ‘επείγοντος’. Oι δημιουργοί και συντελεστές του ΟHF υπενθύμισαν ότι “Όλα αυτά είναι πολύ χειρότερα από τη ζημιά που προκλήθηκε στα κτίρια του One Happy Family και του International School of Peace”. Όλα αυτά συνεχίζονται ακόμα.” 

Ο εμπρησμός έλαβε τόπο, επίσης, σε μία χώρα της οποίας, στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος σχολίασε το γεγονός στο Facebook ως ‘One happy night’. Όταν μάλιστα άλλος χρήστης του fb του απάντησε ότι «χαίρεστε με την καταστροφή, τόσο άθλιοι γίνατε», απάντησε: “Όχι και καταστροφή. Αυτό είναι πιο ειδυλλιακό κι από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη”.[4]

Μεταξύ ηλιοβασιλέματος και ανατολής, ‘φωτός και σκοταδιού’, ρατσιστικής παράνοιας και αλληλεγγύης, στάχτης και αναγέννησης, το Οne Happy Family -συνεχίζει να είναι -και όχι μόνο ‘ήταν’- μία υπόσχεση συνάντησης ανθρώπων από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά με παρόμοιους στόχους, τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους. Ευτυχώς που “(..) υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης και ελπίδας σε όλο τον κόσμο, το οποίο  προσδιορίζεται από τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα και την δικαιοσύνη” οπότε η υπόσχεση αυτή δεν τοποθετείται μόνο στην Λέσβο αλλά παντού στον κόσμο. “Θα ξαναχτίσουμε το σχολείο! Μαζί, το φως θα  υπερισχύσει του σκοταδιού”.

Νάγια Τσελεπή
Μάρτιος 2020

[1] https://ohf-lesvos.org/en/projects/

[2] https://bit.ly/3dj7wB6

[3] https://www.facebook.com/OHFLesvos/posts/890637634713460?__tn__=K-R

[4] https://m.tvxs.gr/mo/i/312314/f/news/ellada/stelexos-nd-gia-flegomeni-domi-prosfygon-sti-lesbo-one-happy-night.html?fbclid=IwAR14CPZTlgvCpcpwOxd54SR73Ycdwe-ei5yVA_tdLbKWvKtCaxIagzOulaI

[5] ib.

References:

https://ohf-lesvos.org/en/welcome/ 

Οne Happy Family – Community Center, Lesvos  (facebook)

 

Φωτογραφίες:
1-4: Νάγια Τσελεπή, από επιτόπιες επισκέψεις το Μάιο και τον Νοέμβριο του 2018
5 https://www.facebook.com/OHFLesvos/photos/pcb.881383135638910/881382162305674/?type=3&theater 
6-7:  by  Knut Bry
ΓΕΩΤΡΑΥΜΑ
Κατηγορίες
Καθημερινή Ζωή

Covid-19 ημέρες στη Μόρια

Στη μέση του Covid19, οι πρόσφυγες της Μόρια αντιμετωπίζουν ένα διαφορετικό δίλημμα από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην υπόλοιπη Ευρώπη ανησυχούν ότι πρέπει να παραμείνουν στα σπίτια τους και για το πώς να περάσουν το χρόνο τους. Εδώ, για εμάς τους πρόσφυγες, είναι διαφορετικό.

Μιλούσα με έναν νεαρό άντρα της Συρίας την περασμένη εβδομάδα και μου είπε κάτι που μου ταιριάζει και πιθανώς πολλούς άλλους: αν πεθάνουμε, πεθαίνουμε αν ακόμη και ένας από μας έχει τον ιό και τότε όλοι θα πεθάνουμε.

Στη Μόρια όλοι φοβούνται, πολλοί άνθρωποι ήδη πάσχουν από πνευμονία και λοιμώξεις στο στήθος, καθώς και άλλες υποκείμενες καταστάσεις, το νερό διακόπτεται για αρκετές ώρες την ημέρα στο στρατόπεδο. Όταν το νερό επιστρέψει, το δίλημμα ξεκινά. Πρέπει να πλένουμε τα πιάτα πρώτα ή να κάνουμε ντους, πρέπει να πλένουμε τα ρούχα τους ή πρέπει να περιμένουμε για ώρες στη σειρά για φαγητό; Αν πάμε να πάρουμε το φαγητό και καταφέρουμε να το παραλάβουμε, τα πιάτα θα είναι βρώμικα, αν πάμε να πάρουμε το φαγητό δεν θα υπάρχει αρκετό νερό για να πλύνουμε τα ρούχα μας, ή να κάνουμε ντους. Αν πάμε να πλύνουμε τα ρούχα και να κάνουμε ντους, δεν θα είμαστε σε θέση να μπούμε στην ουρά για φαγητό, και κάπως έτσι κοιμόμαστε πεινασμένοι. Μία από τις βασικότερες ανάγκες μας στη ζωή είναι το νερό, ενώ άλλοι ανησυχούν για το Covid19, αφήνουμε να ανησυχούμε αν θα είμαστε σε θέση να έχουμε νερό για να πλύνουμε τα χέρια μας.

Όμως, παρά τα πάντα, το πιο σημαντικό είναι ότι εμείς μέσω όλων θα διατηρήσουμε την ελπίδα ότι έχουμε επιβιώσει από τον πόλεμο, έχουμε επιβιώσει από πολιτοφυλακές, έχουμε επιβιώσει διασχίζοντας τη θάλασσα και τώρα θα επιβιώσουμε από αυτόν τον ιό μαζί. 

Μην ακούτε εκείνους που λένε ότι δεν υπάρχουν λύσεις, υπάρχουν πολλές λύσεις, δυστυχώς οι ζωές εκείνων στο στρατόπεδο δεν αξίζουν την προσπάθεια για τους υπευθύνους. Η απάντηση του Covid19 φαίνεται τόσο καλά ενορχηστρωμένη παντού, αλλά τα στρατόπεδα προσφύγων ξεχνούνται και πάλι.

Yousif Alshewaili, Νάγια Τσελεπή
Απρίλιος 2020

Φωτογραφίες: Yousif Alshewaili
Καθημερινή Ζωή
Κατηγορίες
Καθημερινή Ζωή

Ζωή στα σκουπίδια

Πώς είναι το συναίσθημα να αντιμετωπίζεσαι σαν να είσαι σκουπίδι; 

ακόμα χειρότερο – πώς είναι το αίσθημα της ζωής που περιβάλλεται από σκουπίδια;

Οι συνθήκες διαβίωσης μέσα και έξω από το hot spot της Mόρια ήταν ανέκαθεν απάνθρωπες, αλλά κατά τη διάρκεια του χειμώνα 2019-2020 έγιναν εξωφρενικές: σωροί σκουπιδιών κυριαρχούν στο τοπίο χιλιάδων ανθρώπων που ζουν, εργάζονται και προσφέρουν εθελοντισμό μέσα και έξω από το hot spot, καθώς και τη γύρω περιοχή που καλύπτεται από χωριά, χωράφια, δρόμους κ.λπ. αποτελώντας απειλή για την υγεία και την ασφάλεια των πληθυσμών καθώς και του οικοσυστήματος.

Με βάση ένα σχετικό άρθρο της τοπική εφημερίδας (Στο Νησί, 2020), τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου, τα σκουπίδια δημιουργούν πολλαπλούς κινδύνους, είχαν συσσωρευτεί στους κεντρικούς δρόμους έξω από το hot spot θέτοντας εμπόδια στην πρόσβαση, ακόμη και στα ασθενοφόρα και τα πυροσβεστικά οχήματα – οι έντονες βροχές και ανέμους που επικρατούν επιδεινώνουν τις επιπτώσεις των σκουπιδιών. Όπως εξήγησε ο συγγραφέας του άρθρου, η κατάσταση οφείλεται στο γεγονός ότι η εταιρεία που έχει πρόσφατα συμβληθεί για τη συλλογή απορριμμάτων δεν εκπληρώνει τα καθήκοντά της. Εν τω μεταξύ, οι προσπάθειες για τη βελτίωση της κατάστασης απο τον Δήμου και του Κράτους είναι ανεπαρκείς. Εκείνοι που βοήθησαν στη μείωση των κινδύνων που συνδέονται με τα σκουπίδια, ήταν εθελοντές που είχαν την υποστήριξη της τοπικής κοινότητας.

Η επέμβασή τους συνέβαλε στην εκκαθάριση των οδών πρόσβασης έκτακτης ανάγκης στη Μόρια με στόχο τη βελτίωση της συνολικής ευημερίας και των συνθηκών διαβίωσης. Σε συνέχεια αυτού, συνέχισαν να πραγματοποιούν εργασίες καθαρισμού αποβλήτων σε εβδομαδιαία βάση.

Νάγια Τσελεπή
Φεβρουάριος 2020

 

Αναφορές:

Άρθρο, Στο Νησι, ‘Να παρέμβει η Εισαγγελία για τα σκουπίδια της Μόριας!”, 29.1.2020

 

Φωτογραφίες: Knut Bry, 27.1.2020
Καθημερινή Ζωή