Στη μέση του Covid19, οι πρόσφυγες της Μόρια αντιμετωπίζουν ένα διαφορετικό δίλημμα από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην υπόλοιπη Ευρώπη ανησυχούν ότι πρέπει να παραμείνουν στα σπίτια τους και για το πώς να περάσουν το χρόνο τους. Εδώ, για εμάς τους πρόσφυγες, είναι διαφορετικό.
Μιλούσα με έναν νεαρό άντρα της Συρίας την περασμένη εβδομάδα και μου είπε κάτι που μου ταιριάζει και πιθανώς πολλούς άλλους: αν πεθάνουμε, πεθαίνουμε αν ακόμη και ένας από μας έχει τον ιό και τότε όλοι θα πεθάνουμε.
Στη Μόρια όλοι φοβούνται, πολλοί άνθρωποι ήδη πάσχουν από πνευμονία και λοιμώξεις στο στήθος, καθώς και άλλες υποκείμενες καταστάσεις, το νερό διακόπτεται για αρκετές ώρες την ημέρα στο στρατόπεδο. Όταν το νερό επιστρέψει, το δίλημμα ξεκινά. Πρέπει να πλένουμε τα πιάτα πρώτα ή να κάνουμε ντους, πρέπει να πλένουμε τα ρούχα τους ή πρέπει να περιμένουμε για ώρες στη σειρά για φαγητό; Αν πάμε να πάρουμε το φαγητό και καταφέρουμε να το παραλάβουμε, τα πιάτα θα είναι βρώμικα, αν πάμε να πάρουμε το φαγητό δεν θα υπάρχει αρκετό νερό για να πλύνουμε τα ρούχα μας, ή να κάνουμε ντους. Αν πάμε να πλύνουμε τα ρούχα και να κάνουμε ντους, δεν θα είμαστε σε θέση να μπούμε στην ουρά για φαγητό, και κάπως έτσι κοιμόμαστε πεινασμένοι. Μία από τις βασικότερες ανάγκες μας στη ζωή είναι το νερό, ενώ άλλοι ανησυχούν για το Covid19, αφήνουμε να ανησυχούμε αν θα είμαστε σε θέση να έχουμε νερό για να πλύνουμε τα χέρια μας.
Όμως, παρά τα πάντα, το πιο σημαντικό είναι ότι εμείς μέσω όλων θα διατηρήσουμε την ελπίδα ότι έχουμε επιβιώσει από τον πόλεμο, έχουμε επιβιώσει από πολιτοφυλακές, έχουμε επιβιώσει διασχίζοντας τη θάλασσα και τώρα θα επιβιώσουμε από αυτόν τον ιό μαζί.
Μην ακούτε εκείνους που λένε ότι δεν υπάρχουν λύσεις, υπάρχουν πολλές λύσεις, δυστυχώς οι ζωές εκείνων στο στρατόπεδο δεν αξίζουν την προσπάθεια για τους υπευθύνους. Η απάντηση του Covid19 φαίνεται τόσο καλά ενορχηστρωμένη παντού, αλλά τα στρατόπεδα προσφύγων ξεχνούνται και πάλι.
Yousif Alshewaili, Νάγια Τσελεπή
Απρίλιος 2020
